tuhektarowy Park Szczytnicki jest jednym z największych parków Wrocławia. Swą nazwę zawdzięcza bliskości wsi Szczytniki, gdzie w średniowieczu wyrabiano szczyty, czyli tarcze. W miarę jak postępowało zniemczenie okolicznej ludności, nazwa stawała się coraz bardziej niezrozumiała i narosło wokół niej wiele mitów. Wrocławianie uważali np., że popiersie pruskiego króla Fryderyka Wilhelma II, ustawione w parku przez księcia Hohenlohe przedstawia bankiera nazwiskiem Scheitnig, który rzekomo założył park i ofiarował go miastu. Legenda głosi, że nazwę wioski opatrznie zrozumiał również pewien rycerz, udający się na pielgrzymkę do ziemi Świętej, by wymodlić zbyt długo oczekiwanego potomka. Gdy odprowadzany przez małżonkę do Wrocławia, gdzie mieli się pożegnać, zapytał o nazwę wioski i usłyszał "Szczytniki",
zrozumiał to jako "Scheid nicht", czyli "nie rozłączaj się" i zrezygnował z wyprawy. Zostawszy u boku małżonki, zamiast tułać się po świecie z dala od małżeńskiej łożnicy, szybko doczekał się upragnionego dziedzica.
Historia Parku rozpoczęła się w roku 1783, kiedy to komendant garnizonu wrocławskiego, Fryderyk Ludwik Hohenlohe–Engelfingen wykupił leżący koło wsi Szczytniki słynący ze swej urody las i założył jeden z pierwszych parków na kontynencie europejskim urządzonych w stylu angielskim. W przeciwieństwie do regularnych ogrodów barokowych, parki angielskie były pełne swobodnych i nastrojowych kompozycji ogrodowych, w które wtapiano elementy nawiązujące do antyku, średniowiecza, życia wiejskiego, a nierzadko także do zamorskich form egzotycznych. Najlepszym tego przykładem jest mały drewniany kościółek pod wezwaniem Jana Nepomucena z końca XVI w., stojący pierwotnie w Starym Koźlu, skąd przeniesiono go do Kędzierzyna, a następnie w 1913 r. do Parku Szczytnickiego.
W latach 1909–1912, dla uczczenia zorganizowanej w 1913 r. w pobliskiej Hali Wystawy Stulecia założono w Parku Ogród Japoński. Odnowiono go w ostatnich latach przy współpracy ambasady japońskiej, prof. Ikuya Nishikawy i ogrodników z Nagoi, a rząd Japonii przekazał Wrocławiowi kilka dziewiętnasto- wiecznych granitowych latarni, by zdobiły ten "kawałek Japonii" w centrum Wrocławia. Ogród wygląda przepięknie przez cały rok, ale najpiękniejszy jest na przełomie maja i czerwca (w zależności od pogody), kiedy kwitną azalie i rododendrony - przypomina wtedy migoczący barwami obraz impresjonisty.
Największym atutem Parku jest chyba jego bogactwo roślinne - można w nim zobaczyć ponad 400 gatunków drzew i krzewów, ułożonych w malownicze kompozycje. Dlatego też stanowi ulubione miejsce weekendowego wypoczynku wrocławian, co zresztą widać po zadowolonej minie naszej córci, grasującej po trawnikach parku:
Należy zaznaczyć, że choć Park Szczytnicki jest najstarszym i największym parkiem Wrocławia, nie jest jedynym. Wrocław to miasto zieleni, posiadające oprócz Parku Szczytnickiego jeszcze 64 parki. Tereny parkowe zajmują łączną powierzchnię 1394 ha.
