ako jedyny we Wrocławiu zabytek wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO, Hala Stulecia, zwana za czasów PRL-u Ludową, stanowi jedną z najcenniejszych atrakcji turystycznych regionu. Wybudowana została w latach 1911–1913 według projektu Maxa Berga za ogromną sumę 1,9 mln marek, a swoją niezwykłość zawdzięcza przede wszystkim żelbetonowej kopule, w momencie powstania największej na świecie pod względem rozpiętości — 67 m średnicy (o ponad 20 m więcej niż rzymski Panteon). Hala ma 42 m wysokości, maksymalna szerokość jej wnętrza wynosi 95 metrów, a dostępna powierzchnia 14 tys. m2. Prócz samej ogromnej centralnej hali w budynku zaplanowano jeszcze 56 innych pomieszczeń wystawienniczych i obszerne okrążające główną salę kuluary. Hala pomieścić mogła do 10 tysięcy osób. Budowę ukończono na czas, by zgodnie z planem uczcić Wystawą Stulecia setną rocznicę bitwy pod Lipskiem (1813 r.).
W trakcie
jej budowy wzniesiono na otaczających ją terenach liczne inne obiekty wystawowe, w tym Pawilon Czterech Kopuł i
Pergolę, która niedługo wzbogaci się o imponującą, kosztującą milion złotych fontannę. W samej Hali umieszczono specjalnie dla niej zaprojektowane i wykonane organy o 222 rejestrach i 16706 piszczałkach, naówczas największe na świecie. Niestety zostały one uszkodzone w czasie II wojny światowej. Obecnie część nieuszkodzona jest wykorzystywana w archikatedrze wrocławskiej. Wciąż są to najwieksze organy w Polsce.
Wraz z iglicą i otaczającymi budynkami, min. wytwórni filmowej, Hala Stulecia stała się symbolem Wrocławia.
